januari.

En dat was januari.

De dagen werden langer, het licht nam toe. En zo voelde het ook. Alsof ik een nieuwe ruimte betrad, die lichter en opener was. Helderder ook. De zon scheen vaak en vol.

En tegelijk was het allemaal ook nog zo zoekend, zo open. Niks liet zich vangen of vastzetten.

Er was een retraite. Vier dagen met de groep van mijn opleiding de stilte in. Jeetje wat een cadeau. Alles werd zacht en stil. Als er niets meer is, wat is er dan? Het antwoord was lichter dan ik had voorzien. Nieuwe ruimte.

En er reisde zachtjes een vraag me met mee. Het was fijn om er licht op te laten schijnen en tegelijk het antwoord open te laten.

En ook in mijn agenda was er nieuwe ruimte. Ik had al een poosje niet vooruitgebladerd (oeps), dus ik moest ineens even schakelen. Lichte paniek. Hoe werkt dat ook alweer, zoveel tijd? Wat staat me te doen? Hoe voorkom ik onderprikkeling? Want mijn ziel kan goed fladderen, maar mijn dagelijkse ik behoeft ritme, zachte kaders, genoeg beweging en een beetje uitdaging. De paniek klaarde op en ik brouwde een nieuw ritme voor mijn dagen. Meer rennen en mediteren, de kantoordagen iets minder lang. Fijn wel. Ja, de jas van mijn dagen past me weer.

Een zin die jaren geleden in me opkwam is: het nieuwe is er al en het is er nog niet. Zo voelt het. Ik bedoel, nieuwe koffiekopjes, die kocht ik al wel. :-) Maar verder voelde januari als een schone lei voor alles wat dit jaar gaat brengen. Wat dat is, dat weet ik ook nog niet. Maar dat komt vanzelf.

PS Er was veel fijne muziek in januari. Dit nummer ging steeds weer op repeat. En ook ontdekte ik het moois van Lotte van Dijck. Aanrader wel. En vooruit, nog één tipje: de aflevering van De Verwondering waarin Francine Oomen te gast is. Wat een mooie.