Hé november.
Morgen ben je voorbij.
Sjonge, stormachtig en wisselvallig was je. Naast alle regenbuien ook zoveel zonnestralen.
En regenbogen aan de orde van de dag.
Het woei.
Het woei door mijn hoofd en hart.
Het woei door het land.
Het woei door de wereld.
Ik genoot van herfstkleuren, lieve mensen en kaneelbroodjes.
Nieuwe kerstkaarten kleurden de webshop donkerblauw met geel. Ik zette de winteractie aan. Ik liep wat vaker naar de brievenbus dan de rest van het jaar.
Ik was veel onderweg, letterlijk en figuurlijk. Er waren inzichten die me deden oplichten, maar ook in het duister lieten tasten. Overweldigend soms. Ik vergat dat ik maar één stap tegelijk hoef te zetten. En dat ik ook best eerst even stil mag staan om m’n balans weer te vinden. En dat soms ineens een paar stappen terug niet geeft. Dat dat er allemaal ook bij hoort.
Ik stuntelde met oude en nieuwe manieren van doen en zijn. Ik liet mijn stem horen, soms. In een interview, op een vergadering, in een stemhokje. Ik had drie opleidingsdagen over weerstand en dag twee herinnerde me er weer precies aan hoe dat voelt.
Ik moest wennen aan de kou. Aan hoe de buitenlucht me niet met open armen verwelkomt als ik de deur uit stap, en ik dan het liefst rechtsomkeert wil maken, terug onder een dekentje. Ik haalde mijn wanten tevoorschijn. Ik zorgde voor pepernoten op kantoor. Ik dronk chai latte en maakte stamppot. Ik stak veel kaarsjes aan.
En eigenlijk voelde het op een diepere laag ook zo: in de buitenwereld en op het nieuws was er zoveel onherbergzaamheid dat ik alle bronnen aanboorde voor zachtheid, licht, troost, warmte. Niet om erin te vluchten (oké, soms even), maar als voeding en als antwoord. Omdat we het met verharden niet gaan redden.
November. Je was zoals novembers zijn: ruig en zacht en alles ertussenin.
Morgen komt december. Ik hoop op vrede op aarde.
PS. Deze muziek deed me goed. En de docuserie van Acda & De Munnik was fantastisch voor mijn humeur. Ik kan ‘m je aanraden. En o ja, kerstkaarten? Die vind je dus hier.
