Oktober. Alles bladerde, dwarrelde, banjerde. Mijn agenda net zo vol als de stoep. Soms struikelde ik.
‘In oktober mag het een rommeltje zijn’, schreef iemand op instagram. En ja, dat was het. Fijne afspraken, lieve mensen, blije uitjes. Maar ook ploetermomenten, dingen die moeilijker waren dan ik had verwacht, stroeve dingen die me vloerden. Soms ging ik op slot, was ik mezelf even kwijt. Een paar dagen later opende ik dan weer en was ik extra raakbaar. Zat ik zomaar dankbaar te huilen tijdens een concert of bij het lezen van een lieve mail. Hoi herfst in mijn binnenste.
En het was druk. Zeefdruk, om precies te zijn. Ik experimenteerde en probeerde, maakte lelijke dingen en gelukkig ook mooie! Een reeksje nieuwe kaarten – een maakproces vol twists en turns – kreeg weer wat verder vorm.
Ik zag een voorstelling voor de tweede keer (deze, ga ook als je nog kunt!), haalde mijn hart op aan de kleuren van bomen, liep verkleumd en verregend door het sprookjesbos, versierde de muren van een koffietentje en tikte negen van de twaalf provincies aan. De nieuwe Coldplay stond eindeloos op repeat (met Jupiter als favoriet), net als Nu houd ik weer van mezelf van Matthijn Buwalda.
En zo banjerde ik de maand door. Met dipjes en tripjes, zo zou je het wel kunnen samenvatten. 🙂 Morgen begint november. Ik hoop dat de nieuwe maand iets meer rust, stevigheid en warmte brengt. En vooral ook nieuwe kaarten. Ik ben er zo aan toe!
PS De zondagavondmeditaties zijn een blijvertje. Hier lees je er meer over. Haak gerust eens aan!