september.

Zo hé, dat was september. Een reis wel. 🍃

De maand begon zoekend, ontvouwde zich stap voor stap. Nadat er de hele zomer een zekere zwaarte met me mee had gereisd, schakelde ik wat hulp in. Gesprekken met wijze mensen deden kwartjes vallen. Een viering in de Dominicus gaf het laatste zetje. De zwaarte gaf zich prijs en loste op in wie ik ben.

Precies toen ik het leven weer nieuwsgierig tegemoet trad, stapte ik een nieuw levensjaar in. Drieëndertig. Ik vierde feest, op een manier die nu goed voelde: met een heel klein kringetje lievelingsmensen bij de koffieschenkerij van een klooster. Zon, taart, een middagmeditatie in een kapel, open harten – het was een heerlijke dag. Het maakte me dankbaar.

Ik broedde op nieuw werk, een nieuwe collectie kaarten. Eerlijk is eerlijk: het is alsof ik elk jaar opnieuw het wiel uit moet vinden, het went nooit. Ik weet nog steeds niet wat het wordt, dus ik ga nog even dapper voort.

En als een soort impulsieve tegenhanger begon ik met online meditaties. Elke zondagavond, twintig minuten ademruimte, open voor iedereen. Ik deed het nog niet eerder zo, en toch voelt het vanzelfsprekend. En ook lekker: ik mag iets geven dat geen eindproduct is. Ruimte, zachtheid, tijd. Het doet mij ook goed. (En wees welkom, als je zin hebt :-))

Halverwege de maand kwamen deze woorden (van Tess Guinery) op mijn pad, en die nam ik mee mijn nieuwe jaar in:

Ik kom opdagen, wereld.
In al mijn tekortkomingen
en in al mijn schoonheid,
kom ik opdagen.
Volledig.

Ja. September was een maand van komen opdagen. Erop vertrouwen dat de dingen op hun plek vallen. Deels deden ze dat al. De rest komt nog, geloof ik. En nu is het oktober! Kijken waarheen de wind waait. 💛