Dag lieve maart. Je schuurde soms nogal, maar je bleek het beste met me voor te hebben. Jeetje, wat leerde je me veel.
Het was een maand waarin ik weer even ervoer hoe die innerlijke processen gaan. O ja, zo dus: eerst dikke shit en uiteindelijk helend :-)
Zo’n maand waarin er een laag afgepeld wilde worden. Ik voelde: het vraagt vooral om Meedoen. Niks tegenhouden, maar het is ook niet te forceren. Alleen maar ruimte blijven maken voor alles wat zich aandient: Weerstand, verdriet, frustratie, ouwe meuk, verlangen, angst, nieuwsgierigheid, schaamte, zachtheid, alles. Elk moment opnieuw. Wat een klus.
En ik merkte ook weer: er is hulp. Een luisterend oor, een helpende hand, een heldere blik. Zo waardevol.
En dan uiteindelijk die ruimte. Vol leven. Nieuw uitzicht. Een bak helderheid. Bewegingsvrijheid. Diepere kleuren. Dankbaarheid. Whoa.
Ja, zo gaan die processen – elke vezel van mijn lijf weet het nu weer. Ik geloof dat Pasen er ook iets mee te maken heeft. Leven, dood, Leven.
Dat was de rode draad van maart. En temidden daarvan was er mijn kantoor. Wat een fijne, kalme, veilige haven is dat eigenlijk. Een zachte plek waar ik gewoon mag doen wat me vertrouwd is. Ik kwam er op adem.
Er was lente, die elk vermoeden dat alles goedkomt bevestigde.
Er waren weekenden vol uitjes, van logeerpartijen tot musea (het Rijksmuseum en Museum Krona) en van hotel tot bioscoop (All of us strangers, prachtig).
En er was muziek. Froukje op repeat, die precies wist wat ik nodig had. ‘We hebben de tijd‘, zong ze zo vaak als ik het horen moest.
En nu is het april. Ik geniet maar gewoon even van al het leven dat ineens weer zo vers door me heen stroomt. Dat vind ik al heel wat. ✨
